Για περισσότερο από έναν αιώνα, οι παιδικές χαρές έχουν διαδραματίσει καθοριστικό και εξελισσόμενο ρόλο στη ζωή των αστικών παιδιών.
Υπάρχουν παιδικές χαρές που είναι τόσο στατικές και βαρετές όπου τα παιδιά προτιμούν να τρυπώσουν στο δωμάτιο τους και να κλέψουν χώμα από τις γλάστρες της μαμάς για να παίξουν…
Ή ακόμα επιλέγουν να περπατήσουν Μαραθώνιο και να φτάσουν την παιδική χαρά που θα διαθέτει κούνιες, δέντρα, μπαστούνια, λάσπη, άμμο, και σε αυτή την εποχή του έτους, παγωμένους λόφους.
Δεν είναι κρίμα να μην διατίθενται υλικά για να εξοπλιστούν οι παιδικές χαρές ομορφότερα και χωρίς έξοδα;
Tα παιδιά ζητούν τη συγκίνηση της περιπέτειας, η οποία είναι πολύ εύκολο να πραγματοποιηθεί με φυσικά υλικά και τη φαντασία.
Οι παιδικές χαρές δεν ήταν πάντα τόσο περιοριστικές.
Υπήρξε μια εποχή που σχεδιάζονταν με στόχο να τονώσουν, να διεγείρουν και να ψυχαγωγήσουν τα παιδιά, αλλά αυτό περιορίζεται από το 1980. Μιας και οι παιδικές χαρές βυθίστηκαν σε κανονισμούς ασφαλείας, προκαλώντας τους σχεδιαστές τους να γίνουν προσεκτικοί, εις βάρος των παιδιών που παίζουν εκεί.
Ο Ελβετός πολεοδόμος και συγγραφέας του έργου ‘’Η παιδική χαρά’’, Gabriela Burkhalter, έδωσε πρόσφατα μια συνέντευξη στο City Lab για την ιστορία των παιδικών χαρών, το οποίο παρουσιάζει μια ενδιαφέρουσα εικόνα για το πώς καταλήξαμε στην παρούσα φάση και γιατί θα πρέπει να επιστρέψουμε στο παρελθόν, όταν πρόκειται για τον σχεδιασμό της παιδικής χαράς.
Ο Burkhalter εξηγεί πως οι παιδικές χαρές δημιουργήθηκαν για πρώτη φορά στο τέλος του 19ου αιώνα για να προστατέψουν τους μικρούς μας φίλους από παρενοχλήσεις ενηλίκων.
Μετά τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο, οι παιδικές χαρές στην Ευρώπη, εξελίχθηκαν και θεωρήθηκα "μικρά μοντέλα της δημοκρατίας."
Εν τω μεταξύ, στις Ηνωμένες Πολιτείες, οι αρχιτέκτονες σχεδίασαν παιδικές χαρές σαν έργα τέχνης, χρησιμοποιώντας περιοχές άμμου και νερού, σήραγγες, λαβύρινθους, και ακανόνιστες δομές σε παιχνιδιάρικο ύφος.
Που βρισκόμαστε τώρα;
Από τη μια, έχουν μπει λουκέτα στις εταιρίες που σχεδιάζουν παιδικές χαρές, από την άλλη οι αγχωμένοι φοβικοί γονείς σκέφτονται τα χειρότερα σενάρια για την ασφάλεια των παιδιών τους . Το αποτέλεσμα, μια παιδική χαρά που τα παιδιά βαριούνται και κανείς δεν το διασκεδάζει.
Είναι επιτακτική απαίτηση λοιπόν, οι γονείς να κάνουν ένα βήμα πίσω, να εμπιστεύονται την ικανότητα των παιδιών τους για να ισορροπήσει η σχέση γονέα-παιδιού και να καταφέρουν να εξερευνήσουν τα όρια τους.
Αυτό είναι κεφάλαιο του να είναι ένα παιδί υγιές και δραστήριο.