1.5 βαθμός Κελσίου: πες ό,τι θες, δεν κοστίζει τίποτα!

Ο ένας υπουργός υπογράφει περήφανα νέες άδειες για έρευνες εξόρυξης υδρογονανθράκων και ο άλλος διατυμπανίζει ότι οι δεσμεύσεις που έχει αναλάβει η ΕΕ για την αντιμετώπιση της κλιματικής αλλαγής είναι κατώτερες των προσδοκιών και ζητά την αναθεώρησή τους επί το αυστηρότερον.

Ο Έλληνας αναπληρωτής υπουργός Περιβάλλοντος, με άλλους 14 Ευρωπαίους συναδέλφους του, ζητά επισήμως πιο φιλόδοξες δεσμεύσεις από την πλευρά της ΕΕ, ενώ την ίδια στιγμή, η χώρα:

 
Αν δεν είναι ακόμα σαφές, ζούμε στη χώρα του “πες ό,τι θες, δεν κοστίζει τίποτα”! Οι δηλώσεις λειτουργούν ως επικοινωνιακές φούσκες (ατάκες) που θα ξεχαστούν στο φύσημα του ανέμου. Δεν υπάρχει και δεν ζητείται ευθύνη. Η ατάκα επιβιώνει χωρίς ουσιαστικό κόστος.

Και όλα αυτά ενώ η Διεθνής Διεπιστημονική Επιτροπή για την Κλιματική Αλλαγή (IPCC), στην πιο πρόσφατη έκθεσή της το λέει ορθά κοφτά: πρέπει να μειώσουμε κατά 50% τις παγκόσμιες εκπομπές αερίων του θερμοκηπίου μέχρι το 2030 (σε 12 χρόνια!) και να τις μηδενίσουμε μέχρι το 2050 αν θέλουμε να αποφύγουμε τις πιο τραγικές συνέπειες της κλιματικής αλλαγής.
Ειδικότερα για τον ενεργειακό τομέα, κύριοι Σταθάκη και Φάμελλε, η ίδια έκθεση που αποτελεί αποτέλεσμα κοινής έρευνας χιλιάδων επιστημόνων απΆ όλο τον κόσμο, υπό την αιγίδα των Ηνωμένων Εθνών, λέει με σαφήνεια ότι η μείωση των εκπομπών μέχρι το 2030 πρέπει να είναι της τάξης του 70% (μείωση εκπομπών, άρα μείωση χρήσης ορυκτών καυσίμων για παραγωγή ενέργειας).

Κι έτσι για άλλη μία φορά, βρισκόμαστε στην άσχημη θέση να εξηγούμε σε εκπροσώπους διεθνών μέσων ότι όχι, η πραγματικότητα στη χώρα απέχει πόρρω από τις δηλώσεις προς το διεθνές ακροατήριο. Όχι, η Ελλάδα δεν είναι ο παράδεισος στις πράσινες επενδύσεις και τη βιώσιμη ανάπτυξη, δεν πετυχαίνει τους στόχους στους οποίους έχει δεσμευθεί, δεν είναι ο παράδεισος που ενίοτε διαφαίνεται σε δηλώσεις.
Για κάποιο λόγο, ακούγοντας τις περήφανες δηλώσεις για την πράσινη Ελλάδα που πρωτοστατεί στην παγκόσμια προσπάθεια για την αντιμετώπιση της κλιματικής αλλαγής έρχεται αβίαστα στο μυαλό το ανέκδοτο με τον λαγό και τον τίγρη: “να, εδώ, τρώμε κανένα καρότο, λέμε και καμιά χαζομάρα να περνάει η ώρα”.

Όμως οι κυβερνήσεις που αρκούνται σε λόγια του αέρα κάποια στιγμή βρίσκονται αντιμέτωπες και με τις συνέπειες. Πιο πρόσφατο παράδειγμα, η κυβέρνηση της Ολλανδίας, η οποία έλαβε εντολή από ολλανδικό δικαστήριο να μειώσει δραστικά τις εκπομπές αερίων του θερμοκηπίου μέσα σε 5 χρόνια. Πρόκειται για πρωτοφανή ήττα μίας κυβέρνησης η οποία προσπαθούσε να ισχυριστεί λίγο-πολύ πως δεν μπορεί μόνη της να κάνει και πολλά πράγματα για την κλιματική αλλαγή (επιχείρημα εξαιρετικά προσφιλές τόσο στην ελληνική κυβέρνηση όσο και στην αντιπολίτευση). Το δικαστήριο, όμως, είχε αντίθετη γνώμη αφού έκρινε πως η χώρα είναι υποχρεωμένη να αναλάβει το δικό της μερίδιο στη λύση. Την κυβέρνηση της Ολλανδίας εγκάλεσε – στο όνομα της κοινωνικής δικαιοσύνης – οργάνωση της κοινωνίας των πολιτών.