Η μέθοδος των 3.000 ευρώ

Η ανάγκη να απαλλαχθεί κανείς από το «δυσβάσταχτο» -πλέον- ετήσιο κόστος του λογαριασμού της ΔΕΗ έχει μεγιστοποιηθεί το τελευταίο διάστημα, με πολλούς συμπολίτες μας να έχουν ήδη πάρει την απόφαση να διακόψουν τη σύνδεσή τους και να εγκαταστήσουν ένα Αυτόνομο Φωτοβολταϊκό Σύστημα, για να καλύψει τις ανάγκες ενέργειας της κατοικίας τους. Κι αν στην περίπτωση του σπιτιού η απόφαση αυτή «μοιάζει» πιο δύσκολη, για ένα κτίριο που δεν βρίσκεται σε συνεχή λειτουργία, όπως μία εξοχική κατοικία, η λύση της αυτονομίας θεωρείται ιδανική και ως εκ τούτου έχει γίνει ευρέως αποδεκτή.

Ακόμη και εδώ όμως, προκύπτουν συχνά μερικά ερωτήματα με κυριότερα όλων το πόσο μεγάλο (σε ισχύ) θα πρέπει να είναι το Φωτοβολταϊκό Σύστημα που θα καλύψει τις εκάστοτε ανάγκες της κάθε ξεχωριστής κατοικίας και πόσο θα κοστίζει.

Η πιο σωστή μέθοδος προσέγγισης του θέματος προφανώς είναι η καταγραφή των ενεργειακών απαιτήσεων του εν λόγω κτιρίου, όπου και λαμβάνονται υπόψη ο αριθμός και η ποιότητα των συσκευών που λειτουργούν σε αυτό, η ισχύς του και φυσικά η διάρκεια λειτουργίας τους μέσα στην ημέρα, αλλά και συνολικά εντός ενός έτους. Η μέθοδος αυτή όμως, συνήθως μας οδηγεί σε μεγάλα (σε ισχύ) συστήματα, που έχουν αντίστοιχα και μεγάλο κόστος, το οποίο σε περιόδους κρίσης δεν είναι συμβατό με κάθε «πορτοφόλι».